Vandaag kunnen we uitslapen. We
spelen een thuiswedstrijd; in Oisterwijk welteverstaan. Gijs, de vriend van
onze regisseuse, heeft zich opgeworpen als bijrijder. Hij heeft zo’n prachtige,
glimmende bak: ideaal om ons decor in te vervoeren dus. Om half 12 vertrekken
we met twee auto’s richting het sjiekste dorp dat Brabant rijk is. Pieter, Gijs
en ik spelen het ‘in-welke-kast-zou-jij-willen-wonen’- spel. We komen er niet
geheel uit. Het ene huis is nog mooier dan het andere.
De kleine ramp voltrekt zich dit
keer een half uur na vertrek. Probeer maar eens met een prachtige, glimmende bak
een bospaadje in te rijden en er dan achter te komen dat het pad aan het einde geblokkeerd
wordt door een boom. Gijs heeft vandaag maar weer eens bewezen dat hij een
extreem goede bestuurder is.
Het volgende obstakel blijkt het
theater zelf te zijn, met zijn prachtige stenen vloer. De hoop dat we haringen
tussen die stenen kunnen frotten, vervliegt snel. Janneke en Pieter buigen zich
als ware wiskundigen over dit probleem. Zónder padvindersdiploma lukt het hen
toch om de tent op te zetten. Verder naar achteren weliswaar, maar hij staat en
daar zijn we allemaal heel trots op. We zijn al bezweet voor de voorstelling
begint, maar dat mag de pret niet drukken: We hebben er heel veel zin in.
De sfeer in het theater is
prettig en daar dragen de mannen van de techniek zeer zeker aan bij. In
ontblootte bovenlijven, het is ook zo vreselijk warm, helpen ze ons waar ze
kunnen. Aangezien 100 % van Theatergroep Frits op mannen valt, kunt u zich
voorstellen dat mannen zonder shirt bijdragen aan een plezierige start van de
dag.
Voor de voorstelling komt Anneke
nog met wat tips en wij, als spelers, beloven elkaar plechtig om vandaag goed met
elkaar in contact te staan.
Die belofte komen we allemaal na.
We spelen de voorstelling op volle kracht. Er wordt flink gelachen. Wel blijkt
er iets mis te zijn met de boxen, waardoor ik in de pauze even naar voren moet.
Ik word direct aangeschoten door twee meisjes met de vraag of er een
mogelijkheid is dat mevrouw Fabiola in deel 2 niet meer terugkeert. Dan zijn
alle problemen gewoon in één keer opgelost. Ik moet de meisjes teleurstellen.
Mevrouw Fabiola komt terug. Wel geef ik de meisjes een tip: Roep maar, telkens
als ze op komt, dat ze weg moet. De meisjes knikken. ‘We zullen het tegen alle
kinderen zeggen.’
Als de boxen, dankzij held van de dag Bram, weer werken (lees: als het stekkertje er goed in zit) denk ik niet meer na over mijn gesprek met de meisjes. Dat het onverstandig is om kinderen op te jutten, blijkt als tijdens de eerste tien minuten van onze voorstelling herhaaldelijk ‘ROBIN HOOD!’ wordt geroepen. De meisjes hebben het namelijk anders aangepakt. Ze hebben zelf een plan bedacht om de gemene mevrouw Fabiola te verslaan en willen hun idee graag aan Robin voorleggen. Misschien omdat ze, in deze bloed verzengende hitte eerder in het zwembad willen liggen, of misschien omdat ze helemaal in het verhaal mee gaan. Wie zal het zeggen?
We hebben in ieder geval een hele
fijne dag gehad in Oisterwijk. Momenteel ligt 50% van Theatergroep Frits in badkledij
aan een strand in een ander oord. Op 17 juli spelen we weer in Velp. Zorg dat je erbij bent!
Michelle
