Spelen in Oisterwijk

‘Gaat het regenen of blijft het droog?’ Dat was de vraag die ons de hele ochtend bezig hield. Donkere wolken pakten zich samen boven het theater. Cees, onze contactpersoon die we tot op heden alleen maar kenden van het mailcontact, wachtte ons op. Wat zijn de mensen in deze sector toch altijd aardig! Zoals het een baas van een openluchttheater betaamt, hield hij moed. ‘Het wordt zo droog.’ Wij hadden er een hard hoofd in. Voor het eerst in onze openluchttheater- carrière leek het erop dat uitgerekend ‘de Kleine Zeemeermin’ in het water zou vallen.

We bouwden op in de kleedkamer. De techniek verscholen we in de bosjes. Tien minuten voor de voorstelling bleken de weergoden ons goedgezind. Een waterig zonnetje brak door. In rap tempo zetten we de spullen klaar. Een tiental mensen had dapper de regen getrotseerd. Er zaten behoorlijk wat bekenden in het publiek en daardoor, en dankzij het rommelige begin, waren we een beetje nerveus. Bram, onze gitarist, zat ditmaal aan de andere kant van het toneel, waardoor we de eerste scene in spiegelbeeld moesten spelen en dat leidde tot enige verwarring. We herpakten onszelf en beleefden een hele fijne middag met het gezellige publiek. 

Oisterwijk blijft een prachtig theater om te spelen. Het is klein, waardoor je de mogelijkheid hebt om dicht op het publiek te spelen. Cees was tevreden en het publiek ging blij naar huis.

‘Wij gaan naar het Gardameer dit jaar’, sprak een vader van twee meiden. ‘Ik ben heel blij dat Mortua uiteindelijk niet verbannen is, want anders had ik mijn dochters niet mee gekregen.’