In een stampvolle Ford Ka rijden Anneke en ik Sint- Oedenrode binnen. We hebben alle ramen opengedraaid. De weilanden, de zon, de frisse
lucht: het voelt een beetje als vakantie. We besluiten dan ook dat dit niet de
laatste keer is dat we deze plaats zullen bezoeken.
 |
| De aankondiging |
Langs de kant van de weg zien we een aankondiging voor onze
voorstelling staan. Tussen 'de avondwandel' en 'dansshow out of the box' staan wij en daar moeten we natuurlijk een foto van hebben. Met gevaar voor eigen leven maakt Anneke een flitsende draai. Met tien kilometer
per uur passeren we het bord. Ik hang met mijn I- phone uit de auto, iets wat
ik met mijn onhandige motoriek beter niet kan doen, maar het bord geeft toch
een beetje de erkenning voor ons maandenlange harde werken en dus vind ik een
halsbrekende toer gepast. Dit moet worden vereeuwigd.
In het theater zijn Lennie en haar
fantastische moeder al bezig met het klaarzetten van het decor. Anneke en ik
worden hartelijk ontvangen door een medewerkster. Als Pieter en Janneke even
later arriveren, is het gezelschap compleet. Licht gespannen zijn we, precies
zoals dat hoort bij een première.
Janneke en Pieter zetten hun spierkracht in voor het decor en Anneke en ik hebben onszelf gebombardeerd tot ‘geluidsploeg’.
We zijn druk in de weer met kabels en stekkers. Voor de zekerheid hebben we een uur uitgetrokken voor het geluid, want ergens ontbreekt toch het vertrouwen in onze technische vaardigheden. Geheel onterecht, blijkt, want een kwartier later zit ik met mijn gitaar een heuse ‘soundcheck’ te doen.
Wie zegt dat techniek slechts voor mannen in het zwart is?
Janneke en Pieter zetten hun spierkracht in voor het decor en Anneke en ik hebben onszelf gebombardeerd tot ‘geluidsploeg’.
We zijn druk in de weer met kabels en stekkers. Voor de zekerheid hebben we een uur uitgetrokken voor het geluid, want ergens ontbreekt toch het vertrouwen in onze technische vaardigheden. Geheel onterecht, blijkt, want een kwartier later zit ik met mijn gitaar een heuse ‘soundcheck’ te doen.
Wie zegt dat techniek slechts voor mannen in het zwart is?
We hebben nog twee uur om ons voor te bereiden. Alles is
geregeld. Alles staat. We zijn er klaar voor. Natuurlijk moet er iets grondig
mis gaan, want zonder een kleine ramp is een première niet compleet. We zijn de
tas met cd’s vergeten. Of beter gezegd: IK ben de tas met cd’s vergeten. De cd’s
met de liedjes van de voorstelling die we na afloop verkopen. Gelukkig is onze
theatergroep stressbestendig. Wij kunnen wel wat hebben. Vijftig minuten later
arriveert Gijs, de held van de dag, en tevens de vriend van de regisseuse, met
de vergeten plastic tas.
Nu kunnen we in alle rust nog wat scènes doornemen.
Als ik Pieter en Janneke hun vecht- scène zie oefenen,
als ik Anneke druk in de weer zie met de cd’s, als ik zie hoe Lennie het decor
nog even goed hangt, besef ik ineens hoeveel geluk wij hebben. Hoe leuk ons
werk is. Wij hebben geen kantoorbaan. Wij spelen in de zon. Wij willen kinderen
en hun ouders een fantastische middag bezorgen.
En een fantastische middag, dat wordt het. De kinderen zitten er helemaal in. De ouders lachen om de grapjes die hun kroost nog niet begrijpt. En natuurlijk: er kunnen altijd dingen beter, maar met een tevreden gevoel laden we om vijf uur de auto in, wat overigens nog een hele toer blijkt te zijn, want over wiskundig inzicht beschikken wij geen van allen.
Bedankt, Mariëndael, voor jullie geweldige speelplek.
We komen
volgend jaar graag terug!
Na een afsluitende barbecue kruipt Theatergroep Frits zijn
bedje in. Klaar om morgen het Gooi te veroveren.
Michelle
 |
| Opbouwen |
 |
| Spelen |
 |
| Ons marktkraampje |
