De dag begint in de woonkamer van Anneke, waar we, onder het
genot van een kopje koffie, napraten over de voorstelling van gisteren. Tegen
elven rijden we weg. We hebben een lange reis voor de boeg: we moeten helemaal
naar het Gooi. Ik zit weer naast Anneke in de Ford Ka; het begint nu al bijna
een routine te worden. Pieter en Janneke volgen ons op de voet.
De reis verloopt voorspoedig en dankzij de Tom Tom vinden we het theater
direct. We komen binnen tijdens een ‘koffieconcert’: Een meneer en mevrouw
spelen vrolijke folk- deuntjes. Pieter krijgt direct een tamboerijn in zijn
handen geduwd en er wordt ons gevraagd om mee te zingen. We neuriën met man en macht de onbekende melodieën mee.
We moeten het vooral hebben van ons enthousiasme.
 |
| Pieter met zijn tamboerijn- talent |
Al snel wordt duidelijk wie de held van de dag is: De
tienjarige Lieke brengt ons kopjes koffie en vraagt steeds of ze iets voor ons
kan doen. We mogen broodjes van haar pakken en ze wijst ons de tent waarin we
ons om kunnen kleden.
Rond 13.00 u zijn de muzikanten klaar. Wij moeten in rap
tempo opbouwen. Voor de techniek hebben we niets meer te vrezen; Anneke en ik
hebben gisteren bewezen dat we extreem goed zijn met kabels en boxen. De
moeilijkheid ligt vandaag bij het decor. Gisteren heeft Lennie alles samen met
ons opgebouwd. En zonder Lennie en mét het gebrek aan wiskundig inzicht, zorgt
het neerzetten van het decor voor lichte paniek.
 |
| Het trauma van Janneke |
De echte paniek ontstaat pas als blijkt dat de toiletten niet
werken. Een kleine ramp voltrekt zich als Jannekes blaas een signaal aan haar
hersens afgeeft. ‘Ik zit vol. Ik moet NU leeg.’ Lieke brengt haar direct een
WC- rol, maar Janneke blijft staan. Nu blijkt dat je elkaar op een tournee pas
echt leert kennen. Janneke is nergens bang voor. Janneke is degene die ons zou
redden van piraten, draken en ridders, maar er is één ding dat ze niet durft:
Plassen in het bos. Een trauma is het, ontstaan in haar jeugd. Maar veel tijd
om daarbij stil te staan hebben we niet. We moeten al bijna beginnen en spelen
met een natte broek is niet bepaald praktisch en voegt bovendien niets toe aan
de inhoud van de voorstelling. De blaas bepaalt en dus volg ik haar het bos in,
gewapend met een WC- rol. Pieter staat op een afstand foto’s te maken van dit,
in zijn ogen, hilarische tafereel, maar ik ben, van zeer dichtbij, getuige van
een vrouw met een wildplas- fobie. De pijnlijke details zal ik u besparen. Wel
kan ik zeggen dat we met een lege blaas terugkeren. De opluchting is alom
voelbaar. De storm is gaan liggen.
Anneke is heel tevreden. Na afloop worden er flink wat cd’s
gekocht en delen we handtekeningen uit. Een klein meisje loopt op me af. Ze
wijst naar de cd in mijn handen. Ze wil er één. Net voor ze me de vier euro
overhandigt vraagt ze welke liedjes er eigenlijk op staan. ‘De liedjes die ik
in de voorstelling zing’, zeg ik. ‘O,’ zegt het engeltje, ‘dan hoef ik hem
niet.’ Haar moeder, die de situatie lichtelijk gênant vindt, dwingt het kind om mij het geld te geven.
Even later mag ik de cd signeren. Als ‘Mevrouw Fabiola’ dan. ‘Die kan er niks
aan doen dat ze zo slecht is’, zegt het meisje. ‘Dat komt door haar jeugd’. Mevrouw
Fabiola had een hele gemene moeder.’ Ik ben blij dat het kind iets heeft
geleerd en ik wijs nog even naar mijn moeder, die vandaag is komen kijken en me
ietwat onzeker heeft gevraagd of deze tekst voortkwam uit mijn eigen
diepgewortelde jeugdtrauma.
Al met al kijken we terug op een fantastische dag. We hebben
goed gespeeld, het publiek ging vrolijk naar huis en Janneke heeft een
fantastische wildplas- prestatie geleverd. Bij het volgende openluchttheater
zonder toilet, stapt ze fluitend het bos in.
Goois Openluchttheater: Bedankt voor jullie
gastvrijheid! En Lieke, als je wat ouder bent, mag je altijd mee op tour om ons
te helpen!
Michelle
 |
| Het publiek |
 |
| Pieter deelt een handtekening uit aan Lieke: de held van de dag |
 |
| Meneer van Pruisen van Opzij tot het Midden met zijn vrouw Prinses Florentientje met een Lintje |
