We hebben er allemaal zin in.
Aangezien we de voorstelling een tijd geleden voor het laatst hebben gespeeld,
hebben we gisteren een kleine repetitie gehad, misschien meer nog omdat we het
gezellig vonden om elkaar te zien.
Reis- technisch gezien pakken we
het dit keer anders aan. Het decor is de vorige keer met Helmie en Lennie mee
gegaan en zal (hoe goed hebben wij het voor elkaar?) worden gebracht. Janneke
en Anneke nemen de boxen mee en Pieter en ik gaan met de trein.
Vlak voor Oisterwijk sla ik mijn
hand voor mijn mond. Ik ben iets van levensbelang vergeten. De paniek slaat toe.
Het angstzweet loopt in straaltjes van mijn rug.
Mijn gitaar staat nog in de
keuken.
De eerste minuten na het
verschrikkelijke besef probeert Pieter, onze enige man, praktisch als hij is,
met oplossingen te komen. De helikopter, straaljager en razendsnelle motor
vallen af. We kiezen ervoor om Janneke en Anneke te bellen. Voorbij Boxtel
krijgen we ze eindelijk te pakken. Ze zijn nog in Tilburg. Mijn hartslag daalt
en in Best kan ik weer normaal functioneren.
Vijftig minuten moeten Pieter en
ik daar overbruggen, alvorens een buurtbus ons op komt pikken. Noodgedwongen
belanden we dus op het terras, waar we, in de zomerzon, cappuccino’s drinken.
Wat een straf. We komen al snel op ‘volgend jaar’, want we zijn er over uit dat
Frits nog maar net is begonnen. De beroerdste ideeën worden geopperd. De
meligheid is toegeslagen en uitgelaten houden we de buurtbus aan.
Het probleem
met buurtbussen is dat ze immer het tegenovergestelde doen van wat 9292ov.nl de
reiziger belooft. De bestuurder gaat precies de andere kant op. De bus naar het
theater is blijkbaar 5 minuten daarvoor vertrokken en komt pas weer over een
uur terug. Pieter en ik vinden dat heel jammer. Niet omdat we nu never nooit
bij het theater komen. Nee. We vinden het jammer omdat wij vermoeden dat de
bestuurder van deze buurtbus garant zou staan voor een intens hilarische blog.
In de zomerzon wachten we nu op Anneke, die nooit te beroerd is om haar spelers te vervoeren.
In de zomerzon wachten we nu op Anneke, die nooit te beroerd is om haar spelers te vervoeren.
Het theater is prachtig. Het
lijkt te zijn gemaakt voor ons decor. We worden verwelkomd door de vriendelijke
Gerard, die ook nog een haspel voor ons weet te regelen.
Ietwat gehaast moeten we opbouwen. Dit omdat één van de parasolstandaards, die we gebruiken om de palen van de tent in te zetten, het spel verstoppertje naar een hoger niveau heeft weten te tillen. Zo hoog dat het op ‘kwijt’ lijkt. Gelukkig is daar Debbie, held van de dag en zus van Lennie, die naar de Ikea rijdt alsof het niets is. Met een complete set parasolstandaards kunnen we vol goede moed aan de voorstelling beginnen.
Ietwat gehaast moeten we opbouwen. Dit omdat één van de parasolstandaards, die we gebruiken om de palen van de tent in te zetten, het spel verstoppertje naar een hoger niveau heeft weten te tillen. Zo hoog dat het op ‘kwijt’ lijkt. Gelukkig is daar Debbie, held van de dag en zus van Lennie, die naar de Ikea rijdt alsof het niets is. Met een complete set parasolstandaards kunnen we vol goede moed aan de voorstelling beginnen.
Het weer is prachtig en op deze
eerste dag van de zomervakantie hebben veel mensen besloten om een bezoekje aan
het openluchttheater te brengen. We worden verwelkomd door maar liefst 300
mensen!
Het theater is vrij breed. Aan ons dus de lastige taak om iedereen bij de
voorstelling te blijven betrekken. Het gaat ons aardig af, en, hoewel we soms
niet helemaal ‘op spanning zijn’, is het publiek enthousiast. Aan het einde van
de voorstelling worden er flink wat handtekeningen uitgedeeld.
Al met al kijken we terug op een
hele leuke dag. Bedankt Gerard, dat we in jouw theater mochten spelen!
Michelle
