Spelen in Overloon

In dit theater waren we nog niet geweest. Wat een prachtige plek! Wat een aardige mensen! In Overloon is er een klein stuk waar je voor het publiek kunt spelen en een gedeelte achterin. De twee delen worden gescheiden door een bruggetje. De spelopdracht was dan ook om creatief om te gaan met de ruimte.

Deze opdracht bleek geweldig leuk te zijn. Tijdens het spelen van de voorstelling hebben we, zoals Janneke het altijd noemt, ‘gesurft.’ Het publiek, zowel de ouders als de kinderen, deed volop mee. We voelden de ruimte om af en toe te improviseren en dat was heerlijk. Er werd veel gelachen.

Toen Mortua het, tegen het einde van de voorstelling, in haar hoofd haalde om Clarissa met dennenappels te bekogelen (Mortua doet er alles aan om ‘de Stem van de Zee’ te winnen) werd dat haar niet in dank afgenomen. Dus toen Mortua daarna zelf moest zingen, kon ze wat terug verwachten. Verrassend genoeg was het geen kind dat de eerste dennenappel naar haar hoofd slingerde. Het was een moeder die het initiatief nam. Daarna volgden er nog een heleboel dennenappels en boe- geroep. Boontje komt om zijn loontje.

Na afloop van de voorstelling hebben we ons eerste T- shirt gesigneerd. Wat een eer! Een moeder, die zelf ook toneel speelt, complimenteerde Janneke. ‘Dat jij een man durft te spelen! Dat jij zo lelijk durft te zijn! Ik denk niet dat ik dat ooit zou kunnen.’

Tevreden keerden we huiswaarts. Het was een mooie afsluiting, zo voor de zomerstop. Koning Henk vertrekt voor een tijdje naar Indonesië, de Kleine Zeemeermin, Mortua en gitarist Bram gaan verhuizen en Clarissa gaat het Gardameer eens bezoeken.

Op 31 augustus zijn we terug in Zeist. Zorg dat je erbij bent, want dit zeesprookje mag je niet missen! 

Spelen in Mariahout

Met veel plezier keerden we dit jaar terug naar Openluchttheater Mariahout. De mensen zijn er ontzettend aardig en het theater is prachtig. Ad, ‘de man van het geluid' en tevens 'algemeen regelaar’, ontving ons hartelijk bij de ingang. De lucht boven het theater was betrokken. De weersvoorspelling was, en nu druk ik het netjes uit, niet fijn. De bui, die wij een uur eerder in Tilburg hadden mogen ontvangen, was onderweg naar het theater. Het land was in rep en roer, want er stonden straten blank en code oranje was afgegeven. Pieter en ik waren in de auto getuige van Tilburgse rivieren, die kort daarvoor nog gewoon wegen waren. Spannend was het zeker, maar nu de bui het theater naderde, zaten we met de handen in het haar. Om half 1 moest Ad de beslissing maken. Spelen we binnen of buiten? Zo’n beslissing maken moet je niet onderschatten. Ad staarde voor zich uit. ‘Ik weet het niet,’ zuchtte hij.

Ondertussen hadden wij een groter probleem. Het probleem van de twee vermiste schroefjes, die we daarvoor toch écht hadden gezien. We zochten overal, maar die krengen bleven onvindbaar. Gelukkig had Lennie, de vormgeefster, thuis nog een rek staan met dezelfde schroefjes. Probleem opgelost.

Ad, de grote held, trad krachtig op tegen de weergoden. ‘We gaan het gewoon doen.’ Er werd een tent opgezet voor Bram. Een paar minuten voor de voorstelling begon, rommelde het in de lucht, maar omdat Ad zijn vertrouwen had uitgesproken, begonnen wij vol goede moed aan de voorstelling. Het ging goed.
Het was wat rumoerig, maar tegen het einde hadden we alle kinderen mee.

‘Jij bent knap,’ riep een jongetje op de eerste rij vanuit het niets. Ik denk dat hij een jaar of zes moet zijn. We zijn als openluchttheatergroep veel gewend, maar deze kenden we nog niet. Deze opmerking was te leuk om te laten liggen. De kleine Don Guan glunderde toen hij zijn opmerking mocht herhalen. Wat een hartenbreker zal dat worden later!

Na afloop verkochten we een boel cd’s en deelden we handtekeningen uit. Koning Henk bleek immens populair. ‘Meneer Henk, wilt u met mijn dochter op de foto?’ Mooi om te zien dat ook de ouders helemaal opgaan in de fantasie.

Openluchttheater Mariahout: heel erg bedankt voor de goede zorgen!

Foto's van de middag volgen! 

Spelen in Heeswijk- Dinther

Theater de Kersouwe blijft één van onze favoriete openluchttheaters. Hier speelden we onze allereerste voorstelling ‘Alice!’  

Al bij binnenkomst werd duidelijk wie onze held van de dag was. Yvonne Pladet, onze contactpersoon, sleepte flessen cola en water aan en deed alles om het ons naar de zin te maken. Wat een ontvangst! We bouwden op ons gemakje op, genietend van het zonnetje.

Vorig jaar, toen we hier ‘Robin Hood’ speelden, werden er honderd mensen naar huis gestuurd, omdat er geen plek meer was. Ook dit keer zat het theater behoorlijk vol. De kinderen in Heeswijk- Dinther keken ademloos naar de voorstelling. Tevens waren ze niet te beroerd om hun mening te geven. Pieter had het daar als Mortua behoorlijk moeilijk mee. Hij moest zich staande weten te houden in het kindergeschreeuw.
‘JIJ BENT LELIJK!’ En terecht. Mortua ís lelijk en elke keer als ze opkomt, moet je dat haar laten weten.

Aangezien het vandaag nationale rouwdag was, vonden wij het als Frits gepast om daar bij stil te staan. Samen met het theater besloten we om een minuut stilte te houden op het moment dat de pauze werd aangekondigd. Het was ontzettend bijzonder om die minuut met het publiek te beleven. Om hun respect te betuigen, stonden mensen op. Kinderen, volwassenen: iedereen was stil. Het was heel mooi om dit te kunnen doen.  

We speelden een heerlijke voorstelling. We hadden het publiek van het begin tot het einde mee. Na afloop deelden we een heleboel handtekeningen uit en mochten we met heel veel kinderen op de foto. De meeste kinderen zijn helemaal weg van Aurely. Ik val, met mijn bijrolletje van Clarissa, het zusje van de zeemeermin, in het niet bij haar. ‘Nee,’ sprak een kind, ‘ik wil niet met jou op de foto.’ Een klein meisje zag mijn lichte teleurstelling en zei: ‘Jij kunt óók dingen goed, hoor.’ Op de vraag wat ik dan kon, antwoordde ze: ‘Kleding uitkiezen.’ En zo word je toch altijd weer door de kinderen met je beide benen op de grond gezet.

Openluchttheater de Kersouwe: bedankt voor de fijne middag! 

'Opbouwen'

Spelen in Oisterwijk

‘Gaat het regenen of blijft het droog?’ Dat was de vraag die ons de hele ochtend bezig hield. Donkere wolken pakten zich samen boven het theater. Cees, onze contactpersoon die we tot op heden alleen maar kenden van het mailcontact, wachtte ons op. Wat zijn de mensen in deze sector toch altijd aardig! Zoals het een baas van een openluchttheater betaamt, hield hij moed. ‘Het wordt zo droog.’ Wij hadden er een hard hoofd in. Voor het eerst in onze openluchttheater- carrière leek het erop dat uitgerekend ‘de Kleine Zeemeermin’ in het water zou vallen.

We bouwden op in de kleedkamer. De techniek verscholen we in de bosjes. Tien minuten voor de voorstelling bleken de weergoden ons goedgezind. Een waterig zonnetje brak door. In rap tempo zetten we de spullen klaar. Een tiental mensen had dapper de regen getrotseerd. Er zaten behoorlijk wat bekenden in het publiek en daardoor, en dankzij het rommelige begin, waren we een beetje nerveus. Bram, onze gitarist, zat ditmaal aan de andere kant van het toneel, waardoor we de eerste scene in spiegelbeeld moesten spelen en dat leidde tot enige verwarring. We herpakten onszelf en beleefden een hele fijne middag met het gezellige publiek. 

Oisterwijk blijft een prachtig theater om te spelen. Het is klein, waardoor je de mogelijkheid hebt om dicht op het publiek te spelen. Cees was tevreden en het publiek ging blij naar huis.

‘Wij gaan naar het Gardameer dit jaar’, sprak een vader van twee meiden. ‘Ik ben heel blij dat Mortua uiteindelijk niet verbannen is, want anders had ik mijn dochters niet mee gekregen.’

Première in Sint- Oedenrode

We zijn weer begonnen! De première speelden wij vandaag in Openluchttheater Mariëndael in Sint- Oedenrode. Vorig jaar waren we ook in dit fijne theater, dat de mogelijkheid biedt om dicht op het publiek te spelen.

Een beetje gespannen waren we wel. Dit jaar werken we met bijzonder veel verkleedmomenten en hebben we zelfs een heuse gitarist aan ons gezelschap toegevoegd. Bram Schouw ondersteunt de scenes met zijn muziek. We spelen in een prachtig decor, wederom gemaakt door Lennie Segboer. Voor alle mensen die ons hiervoor hebben gesponsord: heel erg bedankt, jullie zijn van harte uitgenodigd om het prachtige resultaat te komen bewonderen!

Gisteravond hadden we de laatste repetitie. Helaas was de Kleine Zeemeermin de dag daarvoor door haar rug gegaan. Ook kleine zeemeerminnen kan zoiets overkomen. Dapper als ze is, zwom ze, door de pijn heen, de hele voorstelling door. Hierbij kan ik direct onze held van de week vermelden. Die eer gaat dit keer naar niemand minder dan Karlijne van der Kooij. Zij heeft onze zeemeermin gered door, ondanks al haar drukte, een gaatje in haar agenda te vinden om medicijnen op te halen, waardoor de zeemeermin vandaag, als een vis in het water, kon spelen.

Het mooiste van spelen voor kinderen zijn de reacties. Toen de zeeheks Mortua, die zojuist met een stem als een kraai ‘tien kleine visjes’ ten gehore had gebracht, aan het publiek vroeg wie er beter zong dat zij, durfde een meisje op de eerste rij ‘Iedereen!’ te roepen. Dat ze hiermee de scene en het verloop van het verhaal een beetje in de war schopte (Mortua hoopte op een ‘de Kleine Zeemeermin!’) was natuurlijk schitterend. En als er één meisje begint te roepen, is het hek natuurlijk van de dam. De slechterik moet worden uitgejouwd, precies zoals het in een openluchttheatervoorstelling moet gaan. Het was mooi om te zien hoe de kinderen opgingen in het verhaal en ademloos luisterden naar de liedjes.

Na afloop van de voorstelling werden we door het theater getrakteerd op ijs. ‘Als de Rolling Stones optreden, moet je ze ook geven wat ze willen’, aldus Gijs, onze contactpersoon van het openluchttheater, die speciaal voor ons een blokje omliep voor Raketjes.

Al met al kunnen we terugkijken op een geslaagde middag, vol vrolijkheid. De kinderen en hun ouders verlieten opgewekt het theater en daar doen we het voor!

Een groet uit de zee,
Frits. 

Zal de Kleine Zeemeermin haar prins krijgen?

Koning Henk met het publiek.

Aankondiging. 

Bedankt!

Vrienden van Frits.

Misschien was het de trouwe Frits volgers al opgevallen dat er dit jaar een nieuw kopje boven aan onze website is verschenen.
Met de titel: ‘Vrienden van Frits’.

Theatergroep Frits wilde ook dit jaar weer de hulp inschakelen van onze vormgeefster Lenni Segboer.

Helaas ontbraken de financiële middelen. Gelukkig zijn er nog heel veel vrijgevige en lieve mensen op de wereld, en deze mensen hebben ons geholpen.

Onze grootste sponsoren vindt u terug onder het kopje; ‘ vrienden van Frits’. En wij zijn hen zeer dankbaar! Nogmaals bedankt vrienden:

John Dekkers
Marion Savelkoul
Herman Houwaard
Bart van de Ven
Gezinshuis Jij en Wij
Theo en Ingrid van Daalhoff

Het doet ons groot plezier om te kunnen  zeggen dat we  mede dankzij hen ons doel inmiddels hebben behaald!!!!

Wij zijn nu in staat onze vormgeefster ook dit jaar in te schakelen. Theatergroep Frits is weer klaar voor de start!

Wij hopen jullie allen te zien bij een van onze voorstellingen deze zomer.

Met trots presenteren wij:

Het nieuwe stuk!

In de zomer van 2014 speelt Theatergroep Frits de voorstelling 'De kleine zeemeermin'. Het bekende verhaal wordt uiteraard weer in een nieuw jasje gestoken.

Mijlenver onder het zeeoppervlak, dieper nog dan waar de beste onderzeeër komen kan, is het water zo blauw als de blauwste lucht op een prachtige zomerdag. Op de bodem groeien de mooiste planten en bloemen. Vissen met de fraaiste kleuren zwemmen er af en aan. En daar, in die diepte, wonen de zeemeermensen.
De zee wordt geregeerd door koning Henk, een dappere, sterke zeemeerman. Hij heeft drie dochters die stuk voor stuk echte schoonheden zijn. Zijn jongste dochter, Aurely, is de mooiste van allemaal. Ze heeft de leeftijd bereikt waarop ze, net als haar zussen, naar boven mag zwemmen om te zien wat er boven het zeeoppervlak gebeurt. Aurely wil zo graag zien hoe de wereld van de mensen eruit ziet, maar koning Henk verbiedt het haar. Hij is kwaad op de mensen, omdat ze al hun afval zomaar de zee in gooien, waardoor zijn koninkrijk steeds kleiner wordt. Als Aurely stiekem toch naar boven zwemt, ziet ze de mooie prins Ralph en ze is in één klap stápelverliefd op hem. Maar hoe kan een zeemeermeisje, dat het land niet op kan, het hart van een mensenprins veroveren? Er is maar één oplossing. Aurely zal de hulp in moeten schakelen van de gemene zeeheks Mortua. Maar of dat nu zo’n slim idee is?

Theatergroep Frits speelt ‘De Kleine Zeemeermin’, een vrolijke, spannende, muzikale en verrassende voorstelling voor jong en oud.

Bedankt!

Het openluchttheaterseizoen is afgelopen en we kijken terug op een geweldige zomer. We hebben de voorstelling 'Robin Hood' in totaal tien keer gespeeld. We zijn op prachtige plekken geweest en we hebben geweldige mensen ontmoet. We hebben honderden handtekeningen uitgedeeld aan enthousiaste kinderen. De liedjes werden meegezongen( https://www.facebook.com/photo.php?v=10200159403963601) en de reacties waren overweldigend.

We willen alle openluchttheaters en festival En Plein Pulic bedanken voor een fantastische zomer!

Om op de hoogte te blijven van onze recente activiteiten: word vrienden met Theatergroep Frits op Facebook.

Tot snel!

Theatergroep Frits

Spelen in Oisterwijk

Vandaag kunnen we uitslapen. We spelen een thuiswedstrijd; in Oisterwijk welteverstaan. Gijs, de vriend van onze regisseuse, heeft zich opgeworpen als bijrijder. Hij heeft zo’n prachtige, glimmende bak: ideaal om ons decor in te vervoeren dus. Om half 12 vertrekken we met twee auto’s richting het sjiekste dorp dat Brabant rijk is. Pieter, Gijs en ik spelen het ‘in-welke-kast-zou-jij-willen-wonen’- spel. We komen er niet geheel uit. Het ene huis is nog mooier dan het andere.

De kleine ramp voltrekt zich dit keer een half uur na vertrek. Probeer maar eens met een prachtige, glimmende bak een bospaadje in te rijden en er dan achter te komen dat het pad aan het einde geblokkeerd wordt door een boom. Gijs heeft vandaag maar weer eens bewezen dat hij een extreem goede bestuurder is.

Het volgende obstakel blijkt het theater zelf te zijn, met zijn prachtige stenen vloer. De hoop dat we haringen tussen die stenen kunnen frotten, vervliegt snel. Janneke en Pieter buigen zich als ware wiskundigen over dit probleem. Zónder padvindersdiploma lukt het hen toch om de tent op te zetten. Verder naar achteren weliswaar, maar hij staat en daar zijn we allemaal heel trots op. We zijn al bezweet voor de voorstelling begint, maar dat mag de pret niet drukken: We hebben er heel veel zin in.

De sfeer in het theater is prettig en daar dragen de mannen van de techniek zeer zeker aan bij. In ontblootte bovenlijven, het is ook zo vreselijk warm, helpen ze ons waar ze kunnen. Aangezien 100 % van Theatergroep Frits op mannen valt, kunt u zich voorstellen dat mannen zonder shirt bijdragen aan een plezierige start van de dag.

Voor de voorstelling komt Anneke nog met wat tips en wij, als spelers, beloven elkaar plechtig om vandaag goed met elkaar in contact te staan.

Die belofte komen we allemaal na. We spelen de voorstelling op volle kracht. Er wordt flink gelachen. Wel blijkt er iets mis te zijn met de boxen, waardoor ik in de pauze even naar voren moet. Ik word direct aangeschoten door twee meisjes met de vraag of er een mogelijkheid is dat mevrouw Fabiola in deel 2 niet meer terugkeert. Dan zijn alle problemen gewoon in één keer opgelost. Ik moet de meisjes teleurstellen. Mevrouw Fabiola komt terug. Wel geef ik de meisjes een tip: Roep maar, telkens als ze op komt, dat ze weg moet. De meisjes knikken. ‘We zullen het tegen alle kinderen zeggen.’

Als de boxen, dankzij held van de dag Bram, weer werken (lees: als het stekkertje er goed in zit) denk ik niet meer na over mijn gesprek met de meisjes. Dat het onverstandig is om kinderen op te jutten, blijkt als tijdens de eerste tien minuten van onze voorstelling herhaaldelijk ‘ROBIN HOOD!’ wordt geroepen. De meisjes hebben het namelijk anders aangepakt. Ze hebben zelf een plan bedacht om de gemene mevrouw Fabiola te verslaan en willen hun idee graag aan Robin voorleggen. Misschien omdat ze, in deze bloed verzengende hitte eerder in het zwembad willen liggen, of misschien omdat ze helemaal in het verhaal mee gaan. Wie zal het zeggen?

We hebben in ieder geval een hele fijne dag gehad in Oisterwijk. Momenteel ligt 50% van Theatergroep Frits in badkledij aan een strand in een ander oord. Op 17 juli spelen we weer in Velp. Zorg dat je erbij bent!

Michelle

Spelen in Best, Joe Mann, 2 Juli 2013

We hebben er allemaal zin in. Aangezien we de voorstelling een tijd geleden voor het laatst hebben gespeeld, hebben we gisteren een kleine repetitie gehad, misschien meer nog omdat we het gezellig vonden om elkaar te zien.

Reis- technisch gezien pakken we het dit keer anders aan. Het decor is de vorige keer met Helmie en Lennie mee gegaan en zal (hoe goed hebben wij het voor elkaar?) worden gebracht. Janneke en Anneke nemen de boxen mee en Pieter en ik gaan met de trein.

Vlak voor Oisterwijk sla ik mijn hand voor mijn mond. Ik ben iets van levensbelang vergeten. De paniek slaat toe. Het angstzweet loopt in straaltjes van mijn rug.

Mijn gitaar staat nog in de keuken.

De eerste minuten na het verschrikkelijke besef probeert Pieter, onze enige man, praktisch als hij is, met oplossingen te komen. De helikopter, straaljager en razendsnelle motor vallen af. We kiezen ervoor om Janneke en Anneke te bellen. Voorbij Boxtel krijgen we ze eindelijk te pakken. Ze zijn nog in Tilburg. Mijn hartslag daalt en in Best kan ik weer normaal functioneren. 

Vijftig minuten moeten Pieter en ik daar overbruggen, alvorens een buurtbus ons op komt pikken. Noodgedwongen belanden we dus op het terras, waar we, in de zomerzon, cappuccino’s drinken. Wat een straf. We komen al snel op ‘volgend jaar’, want we zijn er over uit dat Frits nog maar net is begonnen. De beroerdste ideeën worden geopperd. De meligheid is toegeslagen en uitgelaten houden we de buurtbus aan. 

Het probleem met buurtbussen is dat ze immer het tegenovergestelde doen van wat 9292ov.nl de reiziger belooft. De bestuurder gaat precies de andere kant op. De bus naar het theater is blijkbaar 5 minuten daarvoor vertrokken en komt pas weer over een uur terug. Pieter en ik vinden dat heel jammer. Niet omdat we nu never nooit bij het theater komen. Nee. We vinden het jammer omdat wij vermoeden dat de bestuurder van deze buurtbus garant zou staan voor een intens hilarische blog.
In de zomerzon wachten we nu op Anneke, die nooit te beroerd is om haar spelers te vervoeren.

Het theater is prachtig. Het lijkt te zijn gemaakt voor ons decor. We worden verwelkomd door de vriendelijke Gerard, die ook nog een haspel voor ons weet te regelen.
Ietwat gehaast moeten we opbouwen. Dit omdat één van de parasolstandaards, die we gebruiken om de palen van de tent in te zetten, het spel verstoppertje naar een hoger niveau heeft weten te tillen. Zo hoog dat het op ‘kwijt’ lijkt. Gelukkig is daar Debbie, held van de dag en zus van Lennie, die naar de Ikea rijdt alsof het niets is. Met een complete set parasolstandaards kunnen we vol goede moed aan de voorstelling beginnen.

Het weer is prachtig en op deze eerste dag van de zomervakantie hebben veel mensen besloten om een bezoekje aan het openluchttheater te brengen. We worden verwelkomd door maar liefst 300 mensen!

Het theater is vrij breed. Aan ons dus de lastige taak om iedereen bij de voorstelling te blijven betrekken. Het gaat ons aardig af, en, hoewel we soms niet helemaal ‘op spanning zijn’, is het publiek enthousiast. Aan het einde van de voorstelling worden er flink wat handtekeningen uitgedeeld.

Al met al kijken we terug op een hele leuke dag. Bedankt Gerard, dat we in jouw theater mochten spelen!

Michelle

Spelen in het Goois Openluchttheater

De tweede voorstelling

De dag begint in de woonkamer van Anneke, waar we, onder het genot van een kopje koffie, napraten over de voorstelling van gisteren. Tegen elven rijden we weg. We hebben een lange reis voor de boeg: we moeten helemaal naar het Gooi. Ik zit weer naast Anneke in de Ford Ka; het begint nu al bijna een routine te worden. Pieter en Janneke volgen ons op de voet.

Pieter met zijn tamboerijn- talent

De reis verloopt voorspoedig en dankzij de Tom Tom vinden we het theater direct. We komen binnen tijdens een ‘koffieconcert’: Een meneer en mevrouw spelen vrolijke folk- deuntjes. Pieter krijgt direct een tamboerijn in zijn handen geduwd en er wordt ons gevraagd om mee te zingen. We neuriën met man en macht de onbekende melodieën mee. We moeten het vooral hebben van ons enthousiasme.

Al snel wordt duidelijk wie de held van de dag is: De tienjarige Lieke brengt ons kopjes koffie en vraagt steeds of ze iets voor ons kan doen. We mogen broodjes van haar pakken en ze wijst ons de tent waarin we ons om kunnen kleden.

Rond 13.00 u zijn de muzikanten klaar. Wij moeten in rap tempo opbouwen. Voor de techniek hebben we niets meer te vrezen; Anneke en ik hebben gisteren bewezen dat we extreem goed zijn met kabels en boxen. De moeilijkheid ligt vandaag bij het decor. Gisteren heeft Lennie alles samen met ons opgebouwd. En zonder Lennie en mét het gebrek aan wiskundig inzicht, zorgt het neerzetten van het decor voor lichte paniek.

Het trauma van Janneke

De echte paniek ontstaat pas als blijkt dat de toiletten niet werken. Een kleine ramp voltrekt zich als Jannekes blaas een signaal aan haar hersens afgeeft. ‘Ik zit vol. Ik moet NU leeg.’ Lieke brengt haar direct een WC- rol, maar Janneke blijft staan. Nu blijkt dat je elkaar op een tournee pas echt leert kennen. Janneke is nergens bang voor. Janneke is degene die ons zou redden van piraten, draken en ridders, maar er is één ding dat ze niet durft: Plassen in het bos. Een trauma is het, ontstaan in haar jeugd. Maar veel tijd om daarbij stil te staan hebben we niet. We moeten al bijna beginnen en spelen met een natte broek is niet bepaald praktisch en voegt bovendien niets toe aan de inhoud van de voorstelling. De blaas bepaalt en dus volg ik haar het bos in, gewapend met een WC- rol. Pieter staat op een afstand foto’s te maken van dit, in zijn ogen, hilarische tafereel, maar ik ben, van zeer dichtbij, getuige van een vrouw met een wildplas- fobie. De pijnlijke details zal ik u besparen. Wel kan ik zeggen dat we met een lege blaas terugkeren. De opluchting is alom voelbaar. De storm is gaan liggen.

Het theater druppelt langzaam vol. Het is tijd voor de tweede voorstelling. Misschien heeft de zojuist voltrokken ramp ons op scherp gezet, of misschien komt het door de haastige opbouw, maar we zijn ineens bloednerveus. We vinden het spannender dan gisteren. Die spanning levert een zeer goede voorstelling op. Waar we gisteren nog flink aan het zoeken waren en er behoorlijk wat teksten werden verzonnen, spelen we de voorstelling vandaag zoals hij bedoeld is. Het publiek is enthousiast en dit keer roepen zelfs de ouders mee. “NEE, ROBIN! NIET DOEN!”

Anneke is heel tevreden. Na afloop worden er flink wat cd’s gekocht en delen we handtekeningen uit. Een klein meisje loopt op me af. Ze wijst naar de cd in mijn handen. Ze wil er één. Net voor ze me de vier euro overhandigt vraagt ze welke liedjes er eigenlijk op staan. ‘De liedjes die ik in de voorstelling zing’, zeg ik. ‘O,’ zegt het engeltje, ‘dan hoef ik hem niet.’ Haar moeder, die de situatie lichtelijk gênant vindt,  dwingt het kind om mij het geld te geven. Even later mag ik de cd signeren. Als ‘Mevrouw Fabiola’ dan. ‘Die kan er niks aan doen dat ze zo slecht is’, zegt het meisje. ‘Dat komt door haar jeugd’. Mevrouw Fabiola had een hele gemene moeder.’ Ik ben blij dat het kind iets heeft geleerd en ik wijs nog even naar mijn moeder, die vandaag is komen kijken en me ietwat onzeker heeft gevraagd of deze tekst voortkwam uit mijn eigen diepgewortelde jeugdtrauma.

Al met al kijken we terug op een fantastische dag. We hebben goed gespeeld, het publiek ging vrolijk naar huis en Janneke heeft een fantastische wildplas- prestatie geleverd. Bij het volgende openluchttheater zonder toilet, stapt ze fluitend het bos in.

Goois Openluchttheater: Bedankt voor jullie gastvrijheid! En Lieke, als je wat ouder bent, mag je altijd mee op tour om ons te helpen!

Michelle

Het publiek

Pieter deelt een handtekening uit aan Lieke: de held van de dag

Meneer van Pruisen van Opzij tot het Midden met zijn vrouw Prinses Florentientje met een Lintje

Première - Mariëndael, Sint- Oedenrode

Spelen in Mariëndael, Sint- Oedenrode

In een stampvolle Ford Ka rijden Anneke en ik Sint- Oedenrode binnen. We hebben alle ramen opengedraaid. De weilanden, de zon, de frisse lucht: het voelt een beetje als vakantie. We besluiten dan ook dat dit niet de laatste keer is dat we deze plaats zullen bezoeken.

De aankondiging

Langs de kant van de weg zien we een aankondiging voor onze voorstelling staan. Tussen 'de avondwandel' en 'dansshow out of the box' staan wij en daar moeten we natuurlijk een foto van hebben. Met gevaar voor eigen leven maakt Anneke een flitsende draai. Met tien kilometer per uur passeren we het bord. Ik hang met mijn I- phone uit de auto, iets wat ik met mijn onhandige motoriek beter niet kan doen, maar het bord geeft toch een beetje de erkenning voor ons maandenlange harde werken en dus vind ik een halsbrekende toer gepast. Dit moet worden vereeuwigd.

In het theater zijn Lennie en haar fantastische moeder al bezig met het klaarzetten van het decor. Anneke en ik worden hartelijk ontvangen door een medewerkster. Als Pieter en Janneke even later arriveren, is het gezelschap compleet. Licht gespannen zijn we, precies zoals dat hoort bij een première.

Janneke en Pieter zetten hun spierkracht in voor het decor en Anneke en ik hebben onszelf gebombardeerd tot ‘geluidsploeg’. 
We zijn druk in de weer met kabels en stekkers. Voor de zekerheid hebben we een uur uitgetrokken voor het geluid, want ergens ontbreekt toch het vertrouwen in onze technische vaardigheden. Geheel onterecht, blijkt, want een kwartier later zit ik met mijn gitaar een heuse ‘soundcheck’ te doen.

Wie zegt dat techniek slechts voor mannen in het zwart is?

We hebben nog twee uur om ons voor te bereiden. Alles is geregeld. Alles staat. We zijn er klaar voor. Natuurlijk moet er iets grondig mis gaan, want zonder een kleine ramp is een première niet compleet. We zijn de tas met cd’s vergeten. Of beter gezegd: IK ben de tas met cd’s vergeten. De cd’s met de liedjes van de voorstelling die we na afloop verkopen. Gelukkig is onze theatergroep stressbestendig. Wij kunnen wel wat hebben. Vijftig minuten later arriveert Gijs, de held van de dag, en tevens de vriend van de regisseuse, met de vergeten plastic tas.

Nu kunnen we in alle rust nog wat scènes doornemen. 

Als ik Pieter en Janneke hun vecht- scène zie oefenen, als ik Anneke druk in de weer zie met de cd’s, als ik zie hoe Lennie het decor nog even goed hangt, besef ik ineens hoeveel geluk wij hebben. Hoe leuk ons werk is. Wij hebben geen kantoorbaan. Wij spelen in de zon. Wij willen kinderen en hun ouders een fantastische middag bezorgen.

En een fantastische middag, dat wordt het. De kinderen zitten er helemaal in. De ouders lachen om de grapjes die hun kroost nog niet begrijpt. En natuurlijk: er kunnen altijd dingen beter, maar met een tevreden gevoel laden we om vijf uur de auto in, wat overigens nog een hele toer blijkt te zijn, want over wiskundig inzicht beschikken wij geen van allen.

Bedankt, Mariëndael, voor jullie geweldige speelplek. 

We komen volgend jaar graag terug!

Na een afsluitende barbecue kruipt Theatergroep Frits zijn bedje in. Klaar om morgen het Gooi te veroveren.   

Michelle

Opbouwen

Spelen

Ons marktkraampje

Repetitiebeelden Robin Hood

We zijn hard aan het repeteren voor 'Robin Hood'. Hier de repetitiebeelden.
Je ziet de gemene mevrouw Fabiola, samen met haar hulpje Regina. Zij hebben een enorm slecht plan.
Lennie Segboer werkt momenteel aan een heel mooi decor.

Robin Hood Knip- en vouwplaat

Even printen, even kleuren, even vouwen en je hebt je eigen Robin hoed!

De voorstelling Robin Hood wordt mede mogelijk gemaakt door:

Zie voor meer informatie www.bedopmaat.nl/vandenbergexclusive

Zie voor meer informatie www.tentoonstellers.nl

Veel dank aan:
Paul Wagemakers
Ad van den Vossenberg
Helmie Segboer
Openluchttheater Mariahout